Podstawowa różnica między adresowaniem IPv4 i IPv6 polega na jego rozmiarze i sposobie przypisywania adresów do każdego hosta.

Podczas gdy IPv4 wykorzystuje adresy 32-bitowe, ograniczając przestrzeń adresową do około 4.3 miliarda unikalnych adresów, IPv6 wykorzystuje adresy 128-bitowe, oferując praktycznie nieograniczoną przestrzeń dla unikalnych adresów.

To rozszerzenie przestrzeni adresowej pozwala na bardziej szczegółową, elastyczną i efektywną alokację adresów. Zobaczmy, jak różnią się metody przydzielania adresów w IPv6:

Struktura adresów IPv6

Adres IPv6 składa się ze 128 bitów, zwykle reprezentowanych jako 8 grup po 4 cyfry szesnastkowe. Struktura ta pozwala na uzyskanie dużej liczby unikalnych adresów, wystarczającej do przypisania miliardów adresów do każdego ziarenka piasku na Ziemi.

Unikalne adresy lokalne (ULA)

W środowisku sieci prywatnej protokół IPv6 wykorzystuje unikalne adresy lokalne (ULA), które są analogiczne do adresów prywatnych w protokole IPv4 (takich jak adresy zaczynające się od 192.168., 10. i od 172.16. do 172.31.). ULA w protokole IPv6 są przeznaczone do użytku wewnętrznego w sieciach prywatnych i nie można ich routować w Internecie. Oferują dużą przestrzeń adresową do przypisania do urządzeń bez ryzyka globalnych konfliktów adresów.

Bezstanowa autokonfiguracja (SLAAC)

IPv6 wprowadza bezstanową autokonfigurację adresów (SLAAC), która umożliwia urządzeniom w sieci automatyczne uzyskiwanie unikalnych adresów bez potrzeby korzystania z serwera DHCP. Każde urządzenie generuje swój własny adres, korzystając z prefiksu sieci dostarczonego przez router i własnego identyfikatora, zwykle pochodzącego z adresu MAC urządzenia. Dzięki temu każdy host w sieci ma unikalny adres.

Autokonfiguracja ze stanem

Dzięki DHCPv6 protokół IPv6 obsługuje także autokonfigurację stanową, podobnie jak DHCP w IPv4, gdzie serwer DHCP przydziela określone adresy urządzeniom w sieci. Jest to przydatne dla administratorów sieci, którzy potrzebują kontroli nad przydzielonymi adresami IP.

Ogromna przestrzeń adresowa

Ogromna liczba adresów dostępnych w protokole IPv6 eliminuje potrzebę stosowania technik takich jak NAT (translacja adresów sieciowych), dzięki czemu każde urządzenie ma globalnie unikalny adres, upraszczając konfiguracje sieci oraz poprawiając bezpieczeństwo i wydajność sieci.

Podsumowując, adresowanie w IPv6 różni się od IPv4 możliwością dostarczania niemal nieograniczonej liczby unikalnych adresów bezpośrednio do urządzeń, umożliwiając samokonfigurację hostów, zmniejszając potrzebę zarządzania adresami i znacznie upraszczając architekturę sieci globalnej.