CIDR, czyli bezklasowy routing międzydomenowy, to metoda używana do przypisywania adresów IP i zarządzania nimi w sieciach internetowych.

Przed wdrożeniem CIDR adresy IP podzielono na klasy, takie jak klasa A, klasa B i klasa C, co skutkowało nieefektywnym wykorzystaniem adresów IP i problemami z wyczerpaniem adresów.

Dzięki CIDR adresy IP są przydzielane i zarządzane w sposób bardziej efektywny poprzez grupowanie adresów w ciągłe bloki, co pozwala na większą elastyczność w przydzielaniu adresów i lepsze wykorzystanie dostępnej przestrzeni adresowej. Oto kilka kluczowych aspektów CIDR, na które warto zwrócić uwagę:

Notacja CIDR

W CIDR adresy IP są reprezentowane przy użyciu specjalnego zapisu, który składa się z adresu IP i prefiksu długości podsieci, oddzielonych ukośnikiem („/”). Na przykład „192.168.1.0/24” oznacza sieć z podstawowym adresem IP „192.168.1.0” i prefiksem długości podsieci składającym się z 24 bitów.

Prefiks długości podsieci

Prefiks długości podsieci określa, ile bitów adresu IP tworzy część sieciową adresu. Na przykład w zapisie „192.168.1.0/24” pierwsze 24 bity służą do identyfikacji sieci, a ostatnie 8 bitów jest zarezerwowanych do identyfikacji poszczególnych hostów w sieci.

Podział bloku adresowego

CIDR umożliwia dzielenie bloków adresów IP na mniejsze podsieci w zależności od potrzeb sieci. Pozwala to na bardziej efektywną alokację adresów i zapobiega marnowaniu adresów IP.

Podsumowanie trasy

CIDR ułatwia także agregację wielu ścieżek sieciowych w jedną, bardziej ogólną ścieżkę, co zmniejsza obciążenie tablic routingu i poprawia efektywność routingu w Internecie.

Podsumowując, CIDR jest podstawową metodą efektywnej alokacji adresów IP i zarządzania nimi w Internecie, umożliwiającą większą elastyczność, wydajność i skalowalność w zarządzaniu adresami IP i routingiem sieciowym.