Istnieją protokoły i technologie zaprojektowane tak, aby umożliwić sieciom IPv4 i IPv6 współistnienie i komunikację między sobą.

Ponieważ protokoły IPv4 i IPv6 są zasadniczo niekompatybilne pod względem struktury adresowania i przetwarzania pakietów, potrzebne są specjalne mechanizmy, aby zapewnić interoperacyjność.

Przedstawiamy kilka najczęściej spotykanych:

1. Podwójny stos: Jest to najbardziej bezpośrednia technika polegająca na skonfigurowaniu urządzeń i serwerów do jednoczesnej pracy z protokołami IPv4 i IPv6. Urządzenia z możliwością podwójnego stosu mogą wysyłać i odbierać ruch IPv4 i IPv6, wybierając odpowiedni protokół w zależności od sieci docelowej.
2. Tunele: Tunelowanie to metoda enkapsulacji pakietów IPv6 w pakietach IPv4, dzięki czemu mogą być transportowane w sieciach IPv4. Istnieje kilka rodzajów tuneli, np. tunele konfigurowane ręcznie (np. tunel GRE), 6to4 i Teredo. Każdy z nich ma swoje własne zastosowania i konfiguracje w zależności od środowiska i wymagań sieciowych.
3. Tłumaczenie adresów sieciowych – protokół internetowy (NAT-PT): NAT-PT umożliwia translację pomiędzy adresami IPv6 i IPv4. Jednakże metodę tę uznano za przestarzałą ze względu na jej komplikacje i ograniczenia i zastąpiono ją NAT64.
4. NAT64/DNS64: Ta technika umożliwia urządzeniom obsługującym wyłącznie protokół IPv6 dostęp do serwerów IPv4. NAT64 tłumaczy adresy IPv6 urządzeń na IPv4, gdy potrzebujesz dostępu do zasobów dostępnych tylko w IPv4. DNS64 to mechanizm, który syntetyzuje rekordy AAAA (IPv6) z rekordów A (IPv4), dzięki czemu urządzenia IPv6 mogą rozumieć adresy IPv4 i z nich korzystać.

Technologie te zapewniają, że chociaż protokoły IPv4 i IPv6 nie mogą komunikować się bezpośrednio bez interwencji, urządzenia i sieci działające w dowolnej wersji protokołu IP mogą współistnieć i skutecznie się komunikować podczas globalnego przejścia na IPv6.