Het fundamentele verschil tussen IPv4- en IPv6-adressering ligt in hun omvang en de manier waarop adressen aan elke host worden toegewezen.

Terwijl IPv4 32-bits adressen gebruikt, waardoor de adresruimte wordt beperkt tot ongeveer 4.3 miljard unieke adressen, gebruikt IPv6 128-bits adressen, wat vrijwel onbeperkte ruimte biedt voor unieke adressen.

Deze uitbreiding van de adresruimte maakt een meer gedetailleerde, flexibele en efficiënte adrestoewijzing mogelijk. Laten we eens kijken hoe de methoden voor adrestoewijzing in IPv6 verschillen:

IPv6-adresstructuur

Een IPv6-adres bestaat uit 128 bits, doorgaans weergegeven als 8 groepen van 4 hexadecimale cijfers. Deze structuur maakt een groot aantal unieke adressen mogelijk, genoeg om miljarden adressen toe te wijzen aan elke zandkorrel op aarde.

Unieke lokale adressen (ULA's)

In een particuliere netwerkomgeving gebruikt IPv6 unieke lokale adressen (ULA's) die analoog zijn aan privé-adressen in IPv4 (zoals adressen die beginnen met 192.168., 10. en 172.16. tot 172.31.). ULA's in IPv6 zijn ontworpen voor intern gebruik binnen particuliere netwerken en zijn niet routeerbaar op internet. Ze bieden een grote adresruimte die aan apparaten kan worden toegewezen zonder het risico van globale adresconflicten.

Staatloze automatische configuratie (SLAAC)

IPv6 introduceert Stateless Address AutoConfiguration (SLAAC), waarmee apparaten in een netwerk automatisch unieke adressen kunnen verkrijgen zonder dat er een DHCP-server nodig is. Elk apparaat genereert zijn eigen adres met behulp van het netwerkvoorvoegsel van de router en zijn eigen identificatie, meestal afgeleid van het MAC-adres van het apparaat. Dit zorgt ervoor dat elke host in een netwerk een uniek adres heeft.

Automatische configuratie met status

Via DHCPv6 ondersteunt IPv6 ook stateful autoconfiguratie, vergelijkbaar met DHCP in IPv4, waarbij een DHCP-server specifieke adressen toewijst aan apparaten in een netwerk. Dit is handig voor netwerkbeheerders die controle nodig hebben over toegewezen IP-adressen.

Enorme adresruimte

Het enorme aantal adressen dat beschikbaar is in IPv6 elimineert de behoefte aan technieken zoals NAT (Network Address Translation), waardoor elk apparaat een wereldwijd uniek adres kan hebben, waardoor netwerkconfiguraties worden vereenvoudigd en de netwerkbeveiliging en efficiëntie worden verbeterd.

Samenvattend verschilt de adressering in IPv6 van IPv4 in de mogelijkheid om een ​​vrijwel onbeperkt aantal unieke adressen rechtstreeks aan apparaten te leveren, waardoor zelfconfiguratie van hosts mogelijk wordt, de behoefte aan adresbeheer wordt verminderd en de architectuur van het mondiale netwerk aanzienlijk wordt vereenvoudigd.