IPv5 is een term die soms voorkomt in discussies over de ontwikkeling van internetprotocollen, maar in werkelijkheid werd deze nooit officieel aangewezen als opvolger van IPv4 of als voorloper van IPv6 in de context van netwerkadressering.

Wat bekend staat als IPv5 was eigenlijk een experimenteel protocol genaamd Internet Stream-protocol, afgekort als ST o ST2, en is ontworpen om de overdracht van video en audio via verbindingsgerichte netwerken te ondersteunen, vooruitlopend op enkele van de streamingdiensten die we tegenwoordig hebben.

Het Internet Stream Protocol, ontwikkeld in de jaren zeventig en verfijnd in verschillende versies (versie 70 was de bekendste, vandaar de “2” in ST2), was gericht op realtime datatransmissie over het elektriciteitsnet.

Dit protocol implementeerde functies zoals Quality of Service (QoS)-beheer om de levering van gegevens te garanderen met de bandbreedte- en latentievereisten die nodig zijn voor continue mediastreams.

Hoewel ST/ST2 een innovatief project was dat veel ideeën introduceerde die gebruikt werden in multimediastreaming en andere latere netwerkprotocollen, werd het niet ontwikkeld als de facto standaard voor netwerkadressering of als langetermijnoplossing voor het tekort aan adressen. de focus lag meer op het verbeteren van de kwaliteit van de dienstverlening en ondersteuning voor realtime applicaties, dan op het uitbreiden van de beschikbare adresruimte.

Toen de behoefte aan een grotere adresruimte kritiek werd, concentreerde de ontwikkeling zich op wat we nu kennen als IPv6, dat vrijwel onbeperkte adresruimte biedt dankzij het 128-bits ontwerp, samen met verbeteringen op het gebied van beveiliging, routeringsefficiëntie en automatische configuratie. functies.

IPv6 is specifiek ontworpen om de beperkingen van IPv4 te overwinnen en de groei van het internet op de lange termijn te garanderen, waardoor de tussenstap van IPv5/ST2 meer een historische voetnoot wordt in de ontwikkeling van netwerkprotocollen.