IPv6 gebruikt niet hetzelfde adresklassesysteem als IPv4, ook wel klassegebaseerde adressering genoemd (klassen A, B, C, D en E).

Dit schema werd in IPv4 vervangen door CIDR-adressering (Classless Inter-Domain Routing) in de jaren 90 om de efficiëntie van de adrestoewijzing te verbeteren en is sinds het ontwerp ervan volledig afwezig in IPv6.

Adressering in IPv6:

1. Adresstructuur: IPv6 gebruikt 128-bits adressen, waardoor een veel grotere adresruimte mogelijk is dan IPv4. Deze enorme adresruimte maakt aanzienlijke flexibiliteit mogelijk bij het toewijzen en beheren van adressen zonder de noodzaak van een klassensysteem.

2. Soorten IPv6-adressen: In plaats van klassen heeft IPv6 verschillende adrestypen die voor verschillende doeleinden zijn gedefinieerd, elk met een eigen voorvoegsel dat de functie ervan aangeeft. Enkele van de meest voorkomende typen zijn:

• Unicast-adressen: Ze worden gebruikt voor één-op-één communicatie. Ze bevatten:
  • Wereldwijde Unicast: Net als openbare adressen in IPv4 zijn ze wereldwijd uniek en worden ze gebruikt voor communicatie op internet.
  • Link-lokaal: Unieke adressen alleen in de context van een enkel netwerksegment. Ze worden gebruikt voor communicatie op het lokale netwerk zonder dat er een globaal voorvoegsel nodig is.
  • Uniek lokaal: Net als privé-adressen in IPv4 (zoals klasse A-, B- en C-adressen in termen van intern gebruik), zijn deze adressen bedoeld voor gebruik op lokale netwerken en zijn ze niet routeerbaar op internet.
• Multicast-adressen: Ze vervangen IPv4-broadcastadressen en worden gebruikt om informatie naar meerdere ontvangers te verzenden.
• Anycast-adressen: Ze zijn toegewezen aan meer dan één interface, maar op verschillende knooppunten, waardoor pakketten kunnen worden verzonden naar het dichtstbijzijnde adres dat dat anycast-adres deelt.

3. Subnetten in IPv6: Adrestoewijzing in IPv6 gebruikt voor de meeste subnetten doorgaans een prefixlengte van /64, hoewel dit flexibel is en kan variëren afhankelijk van organisatorische of technische behoeften. Deze flexibiliteit elimineert de noodzaak voor vaste adresklassen en maakt een efficiënter gebruik van adresruimte mogelijk.

Conclusie:

IPv6 is ontworpen om flexibeler en efficiënter te zijn dan IPv4, waardoor de noodzaak van het klassensysteem wordt geëlimineerd door een meer aanpasbare en uitgebreide benadering van beheer te gebruiken.

Dit maakt een betere netwerkplanning en -gebruik mogelijk, evenals een grotere schaalbaarheid op de lange termijn.