In de context van draadloze netwerken wordt een verbinding als “lange afstand” beschouwd wanneer deze het typische bereik van standaard Wi-Fi-netwerken overschrijdt, die doorgaans een betrouwbare dekking bieden binnen 100 meter (328 voet) in binnenomgevingen en tot ongeveer 250 meter ( 820 meter) in open ruimtes zonder noemenswaardige obstakels.

Daarom kunnen verbindingen die dit bereik overschrijden en zich over kilometers uitstrekken, worden geclassificeerd als lange afstanden.

Langeafstandsverbindingen worden over het algemeen tot stand gebracht om twee punten met elkaar te verbinden, gescheiden door afstanden variërend van enkele kilometers tot tientallen of zelfs honderden kilometers, afhankelijk van de gebruikte technologie en infrastructuur.

In het geval van point-to-point (PtP)-verbindingen die gebruik maken van draadloze technologie in gelicentieerde of niet-gelicentieerde banden, kunnen bijvoorbeeld onder optimale omstandigheden langeafstandsverbindingen van meer dan 50 kilometer worden gerealiseerd, met records die zelfs meer dan 100 kilometer bereiken met behulp van apparatuur en gespecialiseerde technieken.

Sleutelfactoren voor langeafstandsverbindingen:

• Direct zicht (zichtlijn, LoS): Om een ​​draadloze verbinding over lange afstanden tot stand te brengen, is het van cruciaal belang dat er een duidelijke zichtlijn is tussen de zend- en ontvangstpunten, zonder obstakels zoals gebouwen, bomen of hoge grond.
• Apparatuurselectie: Het gebruik van gerichte antennes en zendontvangers met hoge versterking die signalen over lange afstanden kunnen verzenden en ontvangen, is essentieel. De keuze van de apparatuur varieert afhankelijk van de verbindingsafstand, de gebruikte frequenties en de bandbreedtevereisten.
• frequentie: Lagere frequentiebanden (zoals 900 MHz of 2.4 GHz) bieden over het algemeen een beter bereik en penetratie van obstakels dan hogere banden (zoals 5 GHz of hoger), hoewel ze mogelijk meer onderhevig zijn aan interferentie.
• Lokale regelgeving: Lokale wet- en regelgeving kan het gebruik van bepaalde frequenties beperken of licenties vereisen voor het exploiteren van draadloze langeafstandsverbindingen, vooral in gelicentieerde banden.

Samengevat

Terwijl typische Wi-Fi-netwerken zijn ontworpen voor korte afstanden binnen gebouwen of beperkte gebieden, zijn langeafstandsverbindingen gespecialiseerde configuraties die zijn ontworpen om afgelegen punten met elkaar te verbinden, waardoor technische en ecologische uitdagingen worden overwonnen om effectieve communicatie over lange afstanden te garanderen.